اصلأ ما عادت داریم
به ترجمه کردن رفتار دیگران ،
اگر اینطور نبود ،
اگر تا تقی به توقی نمیخورد
از رفتارهای کسی که به تازگی یکجای زندگیمان پیدایش شده
برداشت های عاشقانه نمیکردیم
و بعضی شب ها تا صبح روی فلان حرف یا رفتارش حساس نمیشدیم
و
داستانی که دوست داشتیم
نمی ساختیم
و ذوق نمی کردیم
این همه آدم اسیر عشق های یک طرفه اطرافمان نبودند.
اشتباهمان اینست
که فرصت نمیدهیم
آدمها به زبان بیایند .
تا نگاه مهربان دیدیم
خیال میکنیم عاشقانه است
تا کمی توجه و حمایت دیدیم دلمان به عشقی گرم میشود که توی ذهنمان ساختیم
تا اسمش را صدا کردیم
و در پاسخ "جانم" شنیدیم
دلمان لرزید و
عشق آمد نشست
روی شانه هایمان
اما این برداشت های اشتباه
یکجا راه درست را پیدا میکنند و
دستشان رو میشود
آن وقت اسمشان را میگذارند
"سوء تفاهم"
و هیچ کاری هم از دستت برنمی آید ،
وقتی کسی اسمش را صدا زد
و جانم شنید
وقتی نگاه هایی که تو تحویل گرفتی
به دیگری سپرد
وقتی فهمیدی
آهنگ عاشقانه ای که برایت فرستاد
برای دیگران هم ارسال شده
وقتی به خودت آمدی
و دست پیش بینی هایت رو شد
تازه آن وقت می نشینی و
کلاف دلخوشی هایت را می شکافی
غصه میخوری و
به حماقت خودت توی آینه میخندی
اما یاد میگیری
تا آدمها با زبان خودشان خیلی چیزهارا نگفته اند
از رفتارهای نامفهوم و اتفاق های پیش پا افتاده ی عادی چیزی که دلت میخواهد
نسازی و
ناراحت یا دلخوش نشوی!
لطفأ جوری خیالبافی کنید
که وقتی حقیقت را فهمیدید
تلخی أش
حال زندگیتان را بهم نزند !
درباره این سایت